نصب براکت ها

1 - نصب براکت ها بر روی سازه آهنی :  

عموما برای نصب براکت بر روی تیر افقی آهن کشی که داخل چاه آسانسور صرفا برای آن در نظر گرفته می شود مستقیما از طریق جوشکاری به سازه فلزی یل پیچ و مهره کردن آن استفاده می گردد. 

به کار گیری از روش جوشکاری در اتصال براکت به تیرهای فلزی افقی یا دیگر سط.ح فلزی یک روش عملی و مناسب است. در جوشکاری همواره باید جوشکاران حرفه ای که در این کار مجوزهای معتبر دارند استفاده می شود و عملیات جوشکاری باید به صورت صحیح و دقیق صورت گیرد. 

 

لازم به تذکر است طبق استاندارد DIN8560 جوشکار باید دارای مجور جوشکاری اسکلت باشد. برای انجام عملیات جوشکاری اسکلت و سایر قطعات فلزی در کارگاه آسانسور، به کارگیری جوشکار لوله و مخازن تحت فشار مجاز نیست. 

در سازه های بزرگ قبل از اجرا اسکلت فلزی محل سوراخ در اسکلت تعبیه شده و براکت ها تنها با پیچ و مهره محکم می شوند. 

 

سوراخ کاری جان تیر فلزی توسط ابزار مخصوص و ریل کاری صورت می گیرد و استفاده از روش های  حرارتی به دلیل تخریب فلز در محل حرارت ئهی آن و ایجاد سوراخ که کاملا دایره نخواهد بود، ممنوع است. 

 

در صورت استفاده از تیرهای افقی در بین دو آسانسور مجاور در چاه مشترک برای نصب براکت مستقل هر یک از آنها یا نصب براکت مشترک ( شکل U ) باید از نظر سازه بررسی های لازم ر صورت گیرد تا در اثر  نیروی زیاد و بیش از اندازه در محل اتصال خم نگردد. 

 

در صورت جوشکاری این براکت ها در تیرهای افقی حتما دقت شود براکت روی سطح بالای تیر ( فلنچ ) بشیند و در هر صورت براکت در زیر تیر افقی محکم ( جوشکاری یا پیچ و مهره ) نشود. 

 

 

2 - نصب براکت بر روی سازه بتنی : 

نصب براکت ها بر روی سازه بتنی به روش های متفاوتی صورت می گیرد. اصولا نصب براکت ها به سازه های ساختمانی به خصوص دیوار بتنی باید تحت نظر مهندس ساختمان صورت بگیرد و هرگونه تغییر در محوه نصب و یا روش ان مورد تایید او قرار بگیرد. 

 

- یکی از روش ها برای نصب براکت بر روی دیوارهای بتنی چاه آسانسور  استفاده از انکربولت و مهار آنها با پیچ و مهره است. ابتدا سوراخ کاری دیوار بتنی و تخلیه پودر بتن از محل سوراخ کاری شده انجام می شود، سپس انکربولت بر روی آن کار گذاشته شده و پس از آن براکت در محل نصب می شود و به ساختمان متصل می گردد. البته انکربولت در آسانسور با بار متوسط و سنگین بدون ملاحظات خاص مورد استفاده قرار نمی گیرد.

 

در هنگام نصب براکت توسط انکربولت ممکن است در حین سوراخ کاری دیوار بتنی در محل نصب ، انکربولت به میلگردهای دیوار مسلح برخورد نماید. در این صورت براکت را میتوان حداکثر 10 سانتی متر به سمت بالا یا پایین در امتداد ریل و یا حداکثر 1 تا 2 سانتی متر به چپ یا راست جابجا کرد. 

 

- روش دیگر به کارگیری بولت و یا ملیه تمام رزوه شده در بتن است. در این روش از دو عدد صفحه در دو طرف دیوار استفاده می شود، صفحات به یکدیگر پیچ و مهره شده و مهار می گردند و سپس براکتبه این صفحات جوشکاری یا پیچ و مهره می شود. البته می توان از میله تمام رزوه شده نیز برای پایه های براکت استفاده کرد که در این صورت براکت نیازی به لاتون گیری نخواهد داشت. 

 

 

- از روش های دیگر پیش بینی دقیق صفحه فلزی در بتن در محل عبور ریل و محل نصب براکت قبل از بتن ریزی دیوار اطراف چاه آسانسور است. در این روش صفحه و میل مهار ان تابع ضخامت دیوار بتنی است که در بتن کار گذاشته می شود. طول میل مهار حداقل باید 10 سانتی متر باشد. در صورت امکان اجرای میل مهار با طول بیشتر حداقل از میل مهار 12/5 سانتی متر استفاده می شود. 

بر اساس مقررات حداقل یک براکت در طول هر شاه از ریل برای محکم شدن به ساختمان و یا آهنکشی آسانسور در نظر گرفه می شود. 

 

براکت های پایه آسانسور

براکت های پایه 

شرکت های آسانسوری از انواع براکت های پایه یا صفححه مخصوص کف ریل در کف چاهک که ریل در شروع ریل گذاری روی آن می نشیند و مهار می شود، استفاده میکنند. این براکت ها به کف چاه یا در بعضی از مولقع به ناودانی یا قوطی محل نصب ضربه گیر کابین که در کف چاه مهار شده است توسط پیچ و مهره متصل میشوند.

 

در این روش ضمن اینکه ضربه گیر کابین بر روی ناودانی نصب می گردد دیگر نیازی به سوراخ کاری کف چاهک  برای نصب دیگر تجهیزات نخواهد بود. به دلیل نشست ساختمان پس از بهره برداری و بارگذاری بر آن و اثر آن روی ریل های آسانسور  و انبساط حاصله در اثر گرم شدن هوای ساختمان طول زیل ها نسبت به طول چاه آسانسور افزایش می یابد، می شود. 

 

برای جذب اضافه طول عموما در انتهای ریل در نزدیکی سقف چاه آسانسور فضای کافی ( حدودا بازاء هر یک متر طول ریل 1/5 میلی متر انبساط طولی با مقدار حداقل 5 سانتی متر ) پیش بینی میشود.  لازم به تذکر است که انتهای آزاد هر یک از ریل ها باید در حدی باشند که وقتی کابین یا وزنه تعادل به روی ضربه گیر می نشیند کفشک بالای وزنه تعادل یا کابین از آخرین  براکت عبور نکند، در غیر این صورت باید براکت اضافی در انتهای هر یک از ریل ها نصب شوند. ابتدای ریل های وزنه تعادل در صورتی که دارای سیستم ترمز ایمنی ( پاراشوت ) باشند همانند ریل های کابین، روی کف چاه قرار می گیرند و مهار می شوند. عموما یک فاصله هوایی ( در حد 2 تا 5 میلیمتر ) بین ابتدای ریل ها و کف چاه در نظر گرفته می شود تا در هنگام پاراشوت ابتدای ریل امکان حرکت به اطراف را داشه باشد. بعضی از سازندگان با ورق های نازک در چند ضخامت مختلف فاصله هوایی را پر کرده که ضمن نشستن ریل روی کف و انتقال وزن آن به زمین ، در صورت پاراشوت ورق ها نسبت به هم در اثر حرکت انتهای ریل حرکت کرده و اصطکاک تا حد ممکن کاهش یابد. 

 

 

از نظر تئوری به دلیل اینکه ابتدای ریل تا اولین براکت یک تیر سر درگیر تلقی می شود لذا در صورتی که ریل از نظر مشخصات مکانیکی نتواند نیروی ناشی از لنگر خمشی تولیدی در ابتدای ریل را به دلیل تماس با زمین تحمل کرد و ازح مجاز بیشتر شود در این صورت باید ابتدای ریل توسط براکت پایه، محکم شده و از حرکت آن جلوگیری شود و یا در صورت قرار گرفتن روی صفحه باید فاصله اولین براکت از زمین محاسبه شود تا لنگر خمشی به ریل وارد نشود و یا صرفا نسبت به کف حداقل 5 میلی متر فاصله بگیرد. 

 

همانگونه بیان شد در صورت استفاده از چند ورق نازک در زیر ریل، از ورق با رنگ کوره ای برای جلوگیری از زنگ زدن آنها استفاده میشود . در صورتی که ورق ها رنگی نباشد از روغن سبک برای کاهش اصطکاک و زنگ زدن انها به کار گرفته می شود. 

برای نصب روغن دان در ابتدای ریل که توسط براکت پایه محکم شده است می تواند ابتدای ریل 50 میلی متر از کف چاهک فاصله بگیرد. 

 

توسط بعضی از شرکت های آسانسوری برای جذب اضافه طول ریل ها در انتهای هر یک از ریل ها و تنظیم و تراز از ابتدای ریل ( در ساختمان های بلند ) در شروع کار از براکت های پایه قابل تنظیم استفاده میشود. ( از پایه قابل تنظیم به خصوص در آسانسورهای MRL که موتور مستقیم به طور غیر مستقیم به روی ریل ها قرار می گیرد استفاده می گردد. و از این طریق ارتفاع ریل ها در انتهای هر یک از آنها تنظیم می شود. )  فاصله زیر ریل توسط مهره روی جک بولت تنظیم می گردد. 

 

 

 

 

براکت های آسانسور

براکت ها : 

براکت ها به عنوان مهارکننده ریل های آسانسور و ارتباط آنها به سازه یا آهنکشی داخل چاه عمل میکنند. از طرفی میتوان آن ها را به عنوان تصححیح کننده ناشاقولی احتمالی چاه قلمداد کرد. 

حرکت نرم و بدون تکان و ارتعاش آسانسور تنها تابع نصب صحیح ریل هاست و از طرفی نصب آنها نیز بستگی زیاد به اجرای صحیح براکت ها دارد. 

شرکت های نصاب از انواع براکت ها استفاده می کنند و تعدادی از آنها نیز براکت های خاص خود را بکار می برند. 

همانطور که ریل ها باید مقاومت کافی داشته باشند، براکت های محکمی نیز برای ریل ها باید پیش بینی کند. طی عملیات اجرایی براکت ریل ها توسط پیمانکار آسانسور به سازه ساختمان متصل می شوند. محل های اتصال که ممکن است تیرفلزی ، دیوار اجری و یا بتنی باشند توسط پیمانکار ساختمانی بنا می شوند. در صورتی که دیوار یا سازه محل نصب براکت ها مشخص نباشند نصاب باید با هماهنگی مسئوا ساختمان ساختمانی موضوع را پیگیری کند. به طور کلی نصاب آسانسور مسئولیتی در قبال اجرا آهنکشی یا پیش بینی زیر ساخت محل نصب براکت ها به سازه ساختمان ندارد. 

 

در صورتی که نیاز به اجرا آهنکشی باشد باید حتما با هماهنگی افراد با صلاحیت صورت پذیرد. عموما نصاب باید ابعاد، نو و فاصله بین تیرها و یا سازه هایی که براکت ها به آن ها نصب می گردندرا قبل از نصب با نقشه نهایی که به تصویب رسیده اند کنترل کند. راحت ترین شرایط نصب و از طرفی بیشترین کنترل اجرایی هنگامی است که براکت ها به اسکله فلزی ساختمان یا آهنکشی متصل باشند. 

 

به هر حال آسانسورها در انواع ساختمان ها با سازه های مختلف نصب می گردند. با این حال از جمله موضوعاتی که در این ارتباط از اهمیت زیادب برخوردار است سازگاری نوع براکت به کار رفته با سازه ساختمان است. 

 

با توحه به این موضوع که براکت ها پس از نصب، تعیین کننده محل ریل ها در چاه آسانسور خواهند بود لذا باید آنها در محل دقیق خود نصب شوند. همانگونه که قبلا نیز اشاره گردید محل دقیق براکت ها در نقشه های ریل گذاری که توسط شرکت ها آسانسور به تصویب رسیده مشخص می گردد. لازم به تذکر است حداکثر فاصله دو براکت 4/5 متر می باشدو حداقل یک براکت برای هر یک از شاخه ریل ها باید پیش بینی شود. همچنین آنها باید در یک فاصله مناسبی از آستانه درب طبقه قرار گیرند و از طرفی باید به طور  دقیق نسبت به یکدیگر در طول جاه شاقول و گونیا باشند. 

 

چهت ساده کردن نصب ریل امکان بکارگیری وسیع از انواع ابعاد ریل های مختلف در چاه آسانسورها، شرکت های مختلف چندین نوع براکت قابل تنظیم برای ریل کابین ارائه داده اند. روش نصب براکت ها و رعایت فاصله آنها از دیوار چاه آسانسور یا اسکلت فلزی آن گوناگون است.

 

براکت های وزنه های تعادل به دلیل ثابت بودن در محل نصب خود نیاز به تنظیم نیستند. لذا در کار اجرایی باید خیلی دقیق بود. ریل های وزنه تعادل در صورت نیاز به جابجایی توسط ورق های پر کننده ( لاتون ) تنظیم میشوند. 

در نصب ریل ها اغلب از براکت های نبشب مانند ورق فلزی نورد شده دارای سوراخ های کشویی ارویب استفاده می گردد. 

 

 

 

همانطوریکه پیش از این مطرح گردید محل براکت های کابین و وزنه تعادل از طریق نقشه ها مشخص می شود. در نقشه ها نوع براکت و فاصله براکت از براکت بعدی و مقدار فاصله ی آنها از دیوار پشتی چاه نشان داده می شود. 

فاصله ی براکت ها در چاه آسانسور یکی از اندازه هایی است که از نقشه می توان برداشت کرد. به عنوان یک قاعده کلی فاصله براکت ها از یکدیگر  حداقل 1/50 و حداکثر 2/5 متر در نظر گرفته میشود  که بسته به ظرفیت و اندازه ی ریل های آسانسور متغیر خواهد بود. 

 

در صورتیکه حین اجرا براکتی در محل اتصال دو ریل قرار گیرد، بهتر است براکت به زیر محل اتصال منتقل شود که در این وضعیت هیچ گونه تداخلی با محل اتصال پشت بند  ریل پیش نخواهد آمد. اصولا نقشه ریل گذاری ( در صورت وجود ) به شما می گوید در کجا می توانید از ریل 5 متری استفاده کنید و یک یا دو عدد از ریل ها باید با طول کوتاه استفاده شوند.