آسانسور در برج‌های بسیار بلند به‌تنهایی پروژه‌ای مهندسی عظیم محسوب می‌شود.
امپایر استیت ۱۰۲ طبقه داشت و میزبانی از ۱۵ هزار نفر در آن تخمین زده می‌شد. در چنین ابعادی، ساعت‌ها منتظرماندن برای بالا‌و‌پایین‌رفتن آسانسور، احتمال وقوع زیادی داشت.
مهندسان برای پیشگیری از مشکل زمان انتظار زیاد، هفت مجموعه آسانسور را در نظر گرفتند که هرکدام بخشی از طبقه‌ها را پوشش می‌دادند.
شرکت آسانسور اوتیس پیمان‌کار این بخش بود که ۵۸ آسانسور معمولی و هشت آسانسور خدماتی در پروژه راه‌اندازی کرد. آسانسورهای اوتیس حداکثر سرعت ۳۶۵ متر در دقیقه داشتند؛ اما استانداردهای ساخت مجوز سرعت حداکثر ۲۰۰ متر در دقیقه را صادر کرد.
ابعاد پروژه‌ی امپایر استیت و آسانسورهای آن در زمان ساخت، به‌قدری مهم و بزرگ بود که مجله‌ی پاپیولار ساینس شماره‌های ویژه‌ای به آن اختصاص داد. در مقاله‌های مذکور، از نام اپراتورهای رباتیک برای آسانسورهای پروژه استفاده شد. خودکاربودن آسانسورها یکی از پیش‌نیازهای اصلی پروژه بود که برای حصول اطمینان از حرکت نرم و سریع و حفظ امنیت اجرا می‌شد.
تا زمان ساخت امپایر استیت، هیچ پروژه‌ای در این ابعاد به دقت و امنیت در جابه‌جایی عمودی مردم نیاز نداشت. احتمال اسکان ۲۵ هزار نفر در پروژه، تخمین نزدیک به ۶۰ هزار سفر در طول روز را منطقی جلوه می‌داد. به‌علاوه، ساعت‌های شلوغی و خدمت‌رسانی برابر آسانسورها به همه‌ی طبقات، مشکلات مهندسی شرکت اوتیس محسوب می‌شدند. محاسبات تخمین می‌زد در ساعت‌های ۵ تا ۵:۳۰ بعدازظهر، نزدیک به ۱۵ هزار نفر از طبقات به‌سمت طبقه‌ی همکف حرکت خواهند کرد.
